Anlamalıydım…

Anlamalıydım ben üzüldüğümde kılını kıpırdatmadan,
sadece işin düştüğünde aramandan. ”N’aber, nasılsın” lafının arkasına
”Bir görüşelim mi? ekleyememenden, anlamalıydım sevgisizliğini….
ben, seni görmek için sınırlarımı zorlarken,
senin umursamamandan, alaycı konuşmalarından
yada senden vazgeçerim diye korkup önüme bir parça yem anlamaylıdım.
ben hayatta hiç kimseye bu kadar sabırlı
bu kadar mülayim davranmamıştım oysaki.
severdim özgürlüğümü, asi olmayı, bir bardak suda
fırtınalar koparmayı,kimseye hesap vermemeyi…
bir bunları severdim birde seni sevdim….
sevgilin değil sevdiğin olmayı istedim….
ilk defa biri benden hesap sorsun istedim,bir açıklama beklesin.
bu biraz açık değil’ mi yada ”hayır bir yere gitmiyorsun,
evde oturuyorsun”dan başka bir şeydi bu…
Beni sorgula duygularımı sorgula istedim… olmadı….
Ne kadar da kolaydım senin için, ne kadar da zahmetsiz…
Tabiki bocalardın, emindin düzgün insan olduğumdan
hayatında hiç karşına çıkmamış kadar düzgün,
emindin seni çok sevdiğimden ve düşündüğümden;
öyle olmasa idi her prpbleminde beni ararmıydın?
Nedenleri, niyeleri merak etmedim.İnan hiç etmedim…
Bu kadar sevgisizliğin’de seni nasıl bu kadar sevdim, onu merak ettim.
benim için ne düşündüğünü,beni nasıl gördüğünü,
sendeki beni merak ettim.
Artık hayal kurmuyorum, geçmişe bu kadar bağlı olmamın sebebi;
o zaman çok mutlu olmam bunu biliyorum… Şimdi tekrar
başlasak da, yalnızlığı paylaşsak da sana gönlümü açabilir,
gözüm kapalı güvenebilir mi sanıyorsun?
Şimdi artyık tek başımayım…..
Hiç değilse hakkını veriyorum yalnızlığın.
iki kişilik kocaman bir boşluktansa
sensizliği ve yalnızlığı yeğlerim….
Artık kendimi görmemek için Aynalara Bakmıyorum ,
üşürüm diye kazağımı giymiyorum.
Ağlarım diye Türkü söylemiyorum.
Belkide sen haklısın..! ! !
Artık ben bile kendimi sevmiyorum….